خاطرات پاتوق

آدم‌ها مشغول زیاد کردن فالوورهاشون بودند که ما دلمان بهم خوش شد...

عشق چه می‌دانستند چیست...

‌آدم هوایی که به‌دنبال شاخ می‌گشتند...

آدم‌های که چه لب‌هایشانبزرگتر میشد دوستت دارم گفتم‌هایشان کمتروکمتر...

میدانی؟گاهی فکرمیکنم شاید خدا مارا برای قرن‌ها پیش آفرید بود....

.و یادش رفته بود مارا پرت کندر زمین تا زندگی کنیم...

کسی چه میداند شاید هم سال‌ها پیش...

یکبار عاشق هم شده باشیم....

وخانه‌ی مان هنوز

ته یکی از همین کوچه‌بن بست‌های قدیمی‌شهر.... دارد خاک میخورد...

هرچه خستیم شک ندارم برای آلان نیستیم....

شاه قلبم ، نیلوفر عزیزم ...

امشب و پس از خستگی مفرط ناشی از کار و فعالیت زیاد وقتی به خودم اومدم چیزی جز عطش دوست داشتن تو خستگی از تنم در نکرد ...

اسمش از موبایل پاک میشه؟قبول

بلاک میشه؟قبول

مسیجاش دلیت میشه؟قبول

عکساش پاک میشن؟قبول

به دوستات میگی حق ندارین اسمشو جلوم بیارین؟قبول

به خودت تلقین می‌کنی خیلی خوشحالی؟اینم قبول

اما.........

با جای خالیش تو قلبت چیکار میکنی؟؟؟

با اینهمه تشابه اسمی‌چیکار میکنی؟؟؟

با دکلمه‌های شهریار چیکارمیکنی؟؟؟

زمانی که عکسشو یجا میبینی چیکار میکنی؟؟؟

زمانی که ازت سراغشو میگیرن چیکارمیکنی؟؟؟

زمانی که تیکه کلاماشو می‌شنوی چیکار میکنی؟؟؟

زمانی که بارون میاد چیکار می‌کنی با یادش؟؟؟

و...........

زمانی که یاد چشماش میفتی یاد برق چشماش میفتی چیکارمیکنی؟؟؟

زمانی که یاد خنده‌هاش میفتی چیکار میکنی؟؟؟

بگو دیگه...بگو ببینم چیکار میکنی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

وقتی اولین بار عکسشو دیدم...

فکرشونمیکردم این آدم همونیه که بعدها قراره براش بارهابمیرم...

گفتم اینم مث عشقای امروزی مث آدمای امروزیه...دوروز بیشتر نیستش بعدش پر....

اولین بار من تماس گرفتم....وقتی اولین بار صداشو شنیدم فکرشو نمیکردم یه روزی واسه شنیدن صداش پرپربزنم...

وقتی اولین بار بهم گفت دوست دارم...دلم لرزید باخودم گفتم چت شده تو دختر اینم یه پسر مث پسرای دیگه اس خودتو نباز...

وقتی اولین بار عطرشو بو کردم..............حس کردم تو آغوششم تمام اشکای این ۶ ماه دوری از چشمام سرازیر شد...

وقتی اولین بار میخاستم با لیوانش آب بخورم چشمامو بستم...آرزو کردم‌‌‌ای کاش لباش دقیقا به همین نقطه‌ی لیوان خورده باشه...

وقتی اولین بار روان نویسشو تو دستم گرفتم تمام وجودم دستاشو حس کرد..انگشتایی که دور این روان نویس بوده...

وقتی اولین بار کتابایی رو که فرستاده بود باعشق ورق میزدم بودنشو کنار خودم حس کردم...حس کردم کنارم نشسته تا باهم کتابو بخونیم...

وقتی اولین بار عاشقش شدم.....فهمیدم این عاشقی اولین و آخرین عاشقی عمرمه................

ن.غ

۹۹٫۰۵٫۱۸

دل آرام خانوم زمینی شدنت مبارک...

کوچولوی دوست داشتنی...

عشق من... پدر شدن توام مبارکت باشه...

شبکاری آخر...

اومدی کم و بیش حرف زدیم...

خندیدیم ...

شوخی کردیم ...

فرناز و داستان‌هاش ...

رفتی و برگشتی ...

کمی‌حرف زدیم ...

خوابیدی و من موندم و قهوه و قهوه وقهوه ...

من با تمام دخترا فرق دارم...

گل‌های پیراهنم هیچوقت پژمرده نمیشن...

فرقی ندارد چند ساله باشیم...

همه مان یک دانه دختر کوچولوی سرتق تخس بدبین اما مهربان و عاشق توی خودمان داریم...که دلش بند بهانه است...که فکرش وسط همه دردهای ریز و درشت توی جمله چی بپوشم گبر کرده باشد...همه ما خاطره داریم از پا کردن کفش‌های پاشنه تق تقی و مالیدن قرمزترین ماتیک مادر به سرتا پایمان و کجکی کوتاه کردن چتری خودمان یا عروسکمان و لاک زدن ناخن‌های در گوشت فرو رفته اش...آشناییم با دختر کوچولویی که گاه اشک ریخته و یا گاه پایش را روی زمین کوبیده و یا گاه از ته ته دل خندیده...و حواسش نبوده که کسی دندان‌هایش را دیده یانه...

و این دخترک تنها کسیست که تا آخر دنیا با ما میماند...

حتی اگر دنیای درد و اندوه بر سرش آوار شده باشد...

بدرود آقای مشفق ....

اگرچه تلخ و ننگین اما امیدورام گذشته ت پاک بشه ...

ص.ر

فرزندم...

تو هرگز بدنیا نخواهی آمد...

و این تنها چیزیست که بعدها میتوانی بخاطرش به من افتخار کنی...